نامه ای به بهار

حالا که داری می آیی، سر راهت از باغچه ی خداوند، برایمان بذر گل های رنگارنگ یاس و اطلسی و ارکیده بیاور، آن گاه که نبودی خزان خیلی از گل ها را پر پر کرد . یک روز زلزله بر سر دلمان آوار شد، یک روز سیل غم، زندگیمان را با خود برد. یک شب سفره هامان یک دفعه کوچک شد و بعد از آن هر ماه کوچک و کوچکتر. بعضی هایمان حتی دیگر سفره ای نداریم، گاهی گل هایمان در آسمان پر پر شدند و گاه جوانه های نورسی که بر سر شاخه ها بود طعم مرگ را می چشید. ارابه ی مرگ در کوچه ها می گشت و پیر و جوان را بی درنگ می ربود. چه غم انگیز بود آن روزهای بهار پیشین که لابلای این همه سوگ، باید از هم فاصله هم می گرفتیم و رخ می پوشاندیم. نه آغوش مرهمی؛ نه بوسه ی محبتی و نه دست نوازشی.
بهار جان اگر می شود زودتر بیا . اگر در بقچه ات هفت سین سلامتی را داری، همین الان پهنش کن، این روزهای آخر بلاتکلیفی، انگار عقربه ها چاقی مفرط گرفته اند، روزها مانند سال می گذرد و انتظار، توان و جان می کاهد.
حالا که بین زمین و آسمان معلقیم بیا تا دلمان گرم زمین و بهار شود .بهارجان، نگرانم! نکند مرگ تو را هم فریفته باشد، نکند این ویروس بی هویت، مرزهای تو را هم درنوردیده باشد؟ یادم نمی رود که نامش را نمی بردیم تا اعتماد به نفسش بالا نرود تا ماندگار نشود و زود پایش را از زندگیهایمان بکشد بیرون. نکند ماندگاریش دل تو را بزند. نکند نیایی؟ اما نه قطعا این طور نیست، درختان یکی در میان، شکوفه داده اند، باغ ها زنده شده اند و ساقه ها به نشان بیداری دهن دره می کنند و گل ها راهشان را به سمت نور و حیات کش می‌دهند. منی می دانم که در این روزهای کبود، ما را فراموش نمی کنی .
ببخشید بهار جان، سرنخ کلام از دستم رفت ، کلاف جملاتم به هم پیچید. خودم هم نمی دانم چه نوشتم. مثل سالی که گذشت. مثل حال مردمم. مثل برنامه ریزی های مسوولین. مثل همه چیز و هیچ چیز، امسال چقدر کلاف سر در گم روی دستمان ماند .
نمی دانم گره گشایی هم جزو صفاتت بود یا نه؟ اگر هست و اگر آمدی و من نبودم که یادآوری کنم، فکری هم به حال کلاف هایمان کن….