اخبار ویژه
نسخه نایاب منشور کبیر دانشگاه هاروارد اصل از آب درآمد
سوءاستفاده والدین از کودکان در فضای مجازی؛ یک بحران فرهنگی بزرگ
تجاری‌سازی شاهکارهای ادبی؛ از «سووشون» تا «یادداشت‌های جلال»
ناشر لبنانی ناشران عربی تحریف‌کننده خلیج فارس را جاعل خواند
دیدگاه یک اقتصاددان درباره آینده اقتصاد ایران
روش‌های طبیعی برای کاهش اضطراب
فعالیت بدنی در میانسالی خطر بروز آلزایمر را کاهش می‌دهد
بحران آب در قلب ایران؛ اصرار اصفهان و یزد بر توسعه کشاورزی!
مجله خبری شماره 12
خوب بد زشت
9 ماه از اولین روزهای پیدایش کرونا در ایران می گذرد. ویروسی که بسیاری از شغل ها را فلج کرد. بسیاری را خانه نشین و خیلی ها را خاکسترنشین کرد. این ویروس اما تجربه های جدیدی را هم با خود داشت. تجربه دورکاری که در ایران واژه تازه ای را تداعی می کند. واژه ای که این روزها دیگر جدید نیست، اما زیرساخت های ناقص نمی گذارد که این شیوه کاری موفق باشد. گرچه بر اساس آمارهای غیررسمی گفته می شود که 86 درصد کارمندان دورکاری را در این شرایط ترجیح می دهند، اما مدیران از این شیوه چندان راضی نیستند.
حامیان بی حامی
کلیـد را مـی چرخانـد و در را بـاز مــی کنــد. وارد خانــه کــه مــی شــود پســرش را میبینــد، روبــروی تلویزیـون نشسـته و کارتون تماشـا می کنــد. نیــم نگاهــی بــه مــادر مــی انــدازد زیــر لبــی ســلام داده و دوبــاره بــه تماشــای تلویزیــون مشــغول مــی شــود. آنقــدر خســته اســت کــه خــودش هـم بـه همیـن مقـدار سـلام کردن رضایــت مــی دهــد توانــی بــرای بغــل کــردن پســرش در وجــود خــود نمی بینــد. همــان جلــوی در مانتــوی خــود را درآورده و از چــوب رختــی آویــزان می کنــد.
