متولد تهران است و در دوران پرآشوب جنگ ایران و عراق، فیزیک به پناهگاهش بدل شد. خواندن فیزیک و حل کردن معادله‌ها در آن هنگام راهی برای خروج از این آشوب بود و به او احساس قدرت می‌داد.
او اکنون در آزمایشگاه فیزیک پلاسمای دانشگاه پرینستون، می‌خواهد از یک آشوب دیگر نظم بیافریند: پلاسما، گاز بسیارداغ بارداری که خورشید را می‌سازد. پلاسما در اعماق خورشید سوخت واکنش‌های همجوشی هسته‌ای را فراهم می‌کند که در آن‌ها اتم‌های هیدروژن‌ها با هم ترکیب می‌شوند و مقادیر عظیم انرژی آزاد می‌کنند.
اختراع این دانشمند ایرانی‌تبار، همچنین می‌تواند فضانوردان را ۱۰ برابر سریع‌تر از رانشگر‌های فضایی فعلی که از میدان‌های الکتریکی برای حرکت ذرات استفاده می‌کنند، به سیاره سرخ ببرد.
استفاده از میدان‌های مغناطیسی به دانشمندان امکان می‌دهد تا میزان رانش را برای یک مأموریت خاص تنظیم کنند و فضانوردان هنگام سفر به جهان‌های دور مقدار رانش را تغییر دهند.
سه سوته تا مریخ
ابراهیمی گفت: «سفر‌های فضایی دوردست ماه‌ها یا سال‌ها طول می‌کشد، زیرا تکانه ویژه موتور‌های موشک‌های با سوخت شیمیایی بسیار کم است، بنابراین، فضاپیما برای سرعت گرفتن باید مدتی در مدار‌های سیاره‌ها حرکت کند (تا با استفاده از نیروی گرانشی) سرعت بیشتری بگیرد».
«اما اگر بتوانیم رانشگر‌های بر اساس بازاتصال مغناطیسی بسازیم، بعد می‌توانیم ماموریت‌های دوردست فضایی را در مدت کوتاه‌تری انجام دهیم».
استفاده از میدان‌های مغناطیسی ممکن است تحولی عظیم در این حوزه ایجاد کند، زیرا به دانشمندان اجازه می‌دهد تا میزان رانش برای یک ماموریت خاص را از همان ابتدا تنظیم کنندو به عنوان مثال زمان رسیدن فضاپیما از زمین تا مریخ را به روز یا هفته برسانند.
