مشکلات زیادی که اکنون مجتمع های مسکن مهر را نشانه گرفته است . چند کیلومتر بالاتر از فولادشهر، بعد از اینکه زمین های بایر جایشان را به ساختمان های چند طبقه می دهند. بلوک های مختلف سر از زمین های بی آب و علف سردرآورده اند و نامشان شده مسکن مهری که این روزها به مردمانی که در آن ساکن هستند بی مهری شده است.
مهری با تراژدی ناتمام
چیزی شبیه یک شهر کوچک که بیشتر شبیه یک تراژدی ناتمام است. اینجا نه از درمان خبری هست و نه از آموزش و حتی امنیت. ساکنان این شهرک که اغلب از اقشار کم درآمد جامعه هستند اعتقاد دارند که اینجا قابل سکونت نیست. دلایلشان هم زیاد است از خانه های کاغذی گرفته تا زیرساخت های قول داده شده ای که هیچکدامشان رنگ مهر نگرفته است.
علی انصاری از کسانی است که در این منطقه زندگی می کند، او حدود ۸سالی است که با خانواده ۴نفره اش این مکان را انتخاب کرده تا بتواند سقفی بالای سرش داشته باشد، اما به قول او این منطقه نه امنیت دارد و نه امکاناتی برای بچه ها که بتوانند بازی کنند. شاهد او هم زمین های بایری است که تا چند متری بلوک ها خودنمایی می کند و بچه هایی که هم بازیشان خاکروبه ها است. کمی که جلوتر بروی، کنار کانکس نگهبانی یک ساختمان نیمه کاره است که نمای آن تکمیل نشده، ساختمانی که از شیشه های پنجره اش بدقوارگی و ناسوری پیداست. به گفته ساکنان این منطقه صاحب بنا به این علت که پولی برای تکمیل ندارد، این ساختمان را نیمه کاره رها کرده . ساختمان پیش فروش شده ای که ساخته نشده در حال پیر شدن است.نگهبان ما را به درون ساختمان می برد و دیوارهایی را نشانمان می دهد که تبله کرده اند. درهایی که زنگ زده و نمایی که دیگر رنگی بر رخ ندارد. بقیه ساختمان ها هم وضعیت مشابهی دارند. مصالح ساختمانی نامرغوبی که بعد از چند سال برای مالکانشان دردسر درست کرده اند.بماند که کمی آنسوتر اختلاف طبقاتی در میان خانه ها، زیاد است، خیابانها و حتی امکانات فازهای شخصیساز این شهرک، قیمتمسکن را هم به دو بخش تقسیم کرده است.
اکبر یکسال و نیم است که واحد مسکن مهرش را تحویل گرفته و می گوید: اینجا محیط خوبی ندارد، امنیت نیست. مخصوصا شب ها ، بچه های ما برخی مواقع کلاس هایشان طول می کشد و تا بیایند شب می شود و همیشه تن ما می لرزد. محدوده های پایین تر و جاهایی که دورتر هستند این موضوع پررنگ تر است . واقعیت تلخی که برای مردم قابل درک نیست. اکبر انگشت اشاره اش را می گیرد سمت نخاله های ساختمانی و زمین های بایری که گرداگرد ساختمان ها را احاطه کرده اند: « اینجا را ببینید، پر شده از آشغال های ساختمانی که هیچکس متولی آن نیست. با هر وزش نسیمی آنچه عاید ما می شود گرد و غبار و خاک است ». مرد رهگذر دیگری وقتی صدای ما را می شنود می ایستد و درد دل او هم باز می شود: «دراین شهرک هیچ فضاسازی محیطی که یک جای خشک و بیابانی را مناسب زندگی آپارتمان نشینی و شهری کند انجام نشده ؛ خودتان ببینید بیشتر این منطقه خاکی است ، نه پارکی برای بازی بچه ها هست و نه بیمارستانی، اگر بخواهیم یک دکتر ساده برویم باید چند کیلومتر برویم تا به فولادشهر برسیم و در آنجا امکانات مناسب را داشته باشیم.
بعد از گذشت چند سال از سکونت مردم در اینجا هنوز امکانات مناسب شهری ایجاد نشده و تنها بخش کوچکی از خیابان ها آسفالت شده اند. انگار تنها دغدغه این بوده که خانه بسازند و رها کنند. خانه هایی که با قول هایی که داده شد همخوانی ندارد .اینجا نه خبری از شعبه بانک و دستگاه عابربانکی و نه حتی سوپرمارکتی که ساکنان مهر مجبور نباشند برای تهیه
مایحتاج اولیه زندگی خود به فولاد شهر مراجعه کنند و یا چندین بلوک بروند تا برسند به یک سوپرمارکت که آنهم همه آنچه که لازم است را ندارد .
کمی آنطرف تر مریم سلیمانی، زنی حدودا ۴۰ساله است که از وضعیت این منطقه راضی نیست: « به ما قول های زیادی داده شده بود. خانه ها انگار دیوار ندارد. اینقدر تیغه بین دو واحد آپارتمانی نازک ساخته شده که صدای همسایه ها در خانه ما می آید. از طرف دیگر ما اینجا امنیت نداریم. هر بار که بچه هایمان بخواهند به کلاس یا مدرسه بروند باید تنمان بلرزد.» همسایه مریم هم چندان دل خوشی از وضعیت این خانه ها ندارد؛ به نظر او تا زمانی که یک کلانتری در این منطقه نباشد نمی توانیم خواب راحت داشته باشیم.
مردمانی در زمین های تب کرده
توی خاکروبه ها چند بچه دو سه ساله غلت می زنند و قیافه اصلیشان زیر ذرات خاک پنهان شده است. همسایه مریم دوست ندارد، نامش را بگوید، اما دلش پر است از نبود یک زمین بازی برای بچه ها یا پارکی که بتوانند بچه هایشان را به آنجا ببرند. نه درختی و نه فضای سبزی، نه بیمارستانی و نه داروخانه ای . اینجا انگار فقط آپارتمان های سر به فلک کشیده ای است که از زمین سربرآورده اند با مردمانی که حالا در زمین تب کرده و بدون سایبان این مناطق به سقف بالای سرشان دلخوشند.
فرشته دختر ۱۳ساله ای است که او هم از امکاناتی می گویدکه نیست: « نه کتابخانه ای هست و نه ورزشگاهی نه برای دختران و نه برای پسرها. اتوبوس و تاکسی هم خیلی کم
است . وسیله نقلیه عمومی اینجا اینقدر کم است که باید حتی نیم ساعت صبر کنی تا یکی پیدا شود.
میراث دولت قبل، رنج مهر
درد و دل های مردم این منطقه زیاد است . مردمی که دل به مهر مسکن های مهر داده بودند تا بتوانند با حداقل بودجه ای که دارند در آسایش زندگی کنند، اما به جز یک سقف
آسایشی برایشان حاصل نشده است. این ها همه در حالی است که بررسی های میدانی نشان می دهد اغلب شهرها و شهرک های مسکن مهر به جز چند منطقه بقیه رنج های مشترکی دارند.
به گفته کارشناسان مخالف طرح های دولت در زمینه مسکن، این رنجی است که به واسطه طرح های ناقص دولت پایه ریزی شده است، طرحی که با دخالت های مستقیم دولت نتوانست خوب از آب درآید و سیاستگذاری مناسبی هم نداشت. در حالیکه اگر به بخش خصوصی واگذار شده بود شاید می توانست بهتر از این باشد. اکنون میراثی که از دولت قبل باقی مانده قرار است در دولت یازدهم بسامان شود، با طرحی که معلوم نیست تعهدات قبلی مسکن مهر را به سرانجام برساند.
کارشناسان می گویند؛ کفگیر دولت به کف دیگ خورده و ممکن است در اجرای تعهداتی که برای مسکن مهر تقبل کرده است، ناتوان باشد. چه برسد به طرح های تازه ای مثل مسکن اجتماعی و یا مسکن ملی که رنگ و بوی همان مسکن مهر را با خود به دوش می کشد و زخم تازه ای بر تن خانه دار شدن مردم و اقشار ضعیف جامعه است. کلاغ مهر به خونش نرسید.
