اضطراب سلامتی

بن، پارسال همزمان با اعمال اولین محدودیت‌ها استعفا داد. او راننده اتوبوس بود و وقتی سر کار نبود نمی‌توانست به این فکر نکند که یکی از مسافران او را به کرونا مبتلا کرده است. او جوان و سالم بود و خطر بیماری برایش جدی نبود با این حال او دائم فکر می‌کرد مبتلا شده است و خواهد مرد. در عرض دو هفته، بن از خانه‌اش در بیرمنگهام به یک خانه دانشجویی خالی رفت که دوستش قبلا آنجا زندگی می‌کرد. او می‌گوید: “دائم به جایی فکر می‌کردم که کسی به آن رفت و آمد نکند”.

با این وجود ترک خانه و شغل، هنوز اضطراب بر افکارش حاکم بود. او می‌گوید: “از خواب که بیدار می‌شدم اول بررسی می کردم آیا سالمم یا نه. همه‌اش فکر می‌کردم علائم بیماری را دارم، اگر احساس خستگی می‌کردم، یقین می‌کردم که کرونا گرفته‌‌ام. می‌ترسیدم خرید بروم. کلا از بیرون رفتن و دیدن دیگران پرهیز می‌کردم. فکرم بر اساس واقعیت نبود و همه‌اش این بود که “اگر شد چه؟” و “هیچکس نمی‌تواند با اطمینان بگوید من طوریم نخواهد شد.”بن اضطراب سلامتی داشت.

اضطراب سلامتی چیست؟

همه ما گاهی نگران سلامتیمان می‌شویم و علائم بیماری را در اینترنت جستجو می‌کنیم. اضطراب سلامتی در ویرایش آخر راهنمای تشخیصی و آماری اختلال‌های روانی یا دی‌اس‌ام-پنج، که آن را کتاب مقدس روانپزشکی می‌دانند، به عنوان بیماری تعریف شده است: بیش از حد بودن ترس‌های وسواسی درباره سلامتی و علائم آن عبارتند از: بررسی دائم برای یافتن علائم بیماری در خود، جستجوی مدام در باره بیماری‌ها و علائم آنها، نگرانی‌های وسواسی درباره احساسات طبیعی و پرهیز افراطی از هر کاری که ممکن است باعث قرار گرفتن در معرض بیماری شود.

این عارضه شایع اما نچندان شناخته پس از همه گیری کرونا بسیاری را درگیر کرده است. بعضی از ترس بیماری از خانه‌هایشان بیرون نرفته و حتی پنجره‌هایشان را باز نکرده‌اند. بعضی هم مثل بن استعفا کرده‌اند. گروهی هم هر روز ساعت‌ها مشغول شستن و ضدعفونی هستند. همه آنها اشتغال فکری دائم با مرگ بعلت کرونا دارند.

‘دشمنی که نمی‌بینید’

اضطراب سلامتی دو وجه کلی دارد، ترس از اینکه نکند بیمارید و نمی‌دانید یا ترس از اینکه در آینده بیمار شوید. در همه‌گیری کرونا وجه دوم همه را تحت تاثیر قرار داد. ولی این بیماری هم مانند بسیاری بیماری‌ها طیف دارد. بعضی بندرت به آن فکر می‌کنند ولی برای بعضی این تنها چیزیست که به آن فکر می‌کنند. و اکنون شمار آنهایی که دچار اضطراب سلامتی‌اند سر به فلک کشیده است.

ویروس کرونا بویژه برای مبتلایان به اضطراب سلامتی مشکل‌ساز است. تنگی‌نفس هم می‌تواند علامت کرونا باشد و هم اضطراب و این می‌تواند یک چرخه معیوب ایجاد کند. هرچه اضطراب بیشتر می‌شود، “شواهد” بیمار بودن هم بیشتر می‌شوند. علاوه بر این به گفته متخصصان، “وقتی دشمن را نمی‌بینی، خیلی سخت است فعالیت رادارهای امنیتی را کم کنی”.

نحوه‌ای هم که ما درباره اضطراب سلامتی حرف می‌زنیم فقط وضع را بدتر می‌کند، اصطلاحاتی مانند خودبیمارانگار ممکن است سبب شود افرادی که بیش از حد نگران سلامتی خود هستند نادیده گرفته شوند. افراد کمی هستند که بدانند اضطراب سلامتی یک عارضه واقعی است و این نگرش حتی به جامعه پزشکی هم سرایت کرده است. دکتر ویلسون می‌گوید کمک گرفتن از پزشکان به دلیل برداشت منفی خود آنها ممکن است مفید نباشد.

بازگشت به قبل بعید است

اضطراب سلامتی قبلا خودبیمارانگاری (هیپوکندریا) نامیده می‌شد اما به دلیل این بار منفی اکنون متخصصان به آن اضطراب سلامتی می‌گویند. دکتر ویلسون که یکی از نویسندگان کتابی در این باره است، می‌گوید با اینکه این بیماری می‌تواند زندگی فرد را بشدت تحت تاثیر قرار دهد، برای درمانش کمبود پزشک متخصص وجود دارد. دو بیمار او جان خود را گرفته‌اند و دکتر ویلسون می‌گوید این بیماری زندگی بسیاری دیگر را در کنترل گرفته است.

در بسیاری جاها یا محدودیت و تعطیلی‌های کرونا رو به کاهش‌اند یا در آینده کم خواهند شد و برای بسیاری زندگی از سر گرفته می‌شود، ولی برای مبتلایان به اضطراب سلامت، بازگشت کامل به قبل بعید به نظر می‌رسد.

گمان می‌رود تا مدت‌ها بعد از پایان همه‌گیری، تعداد مبتلایان اضطراب سلامتی همچنان افزایش پیدا کند. دکتر ویلسون می‌گوید: “زمان برای آنها آنقدر بوده که عادت چک کردن علائم و جستجو در اینترنت و وسواس سلامت جا بیفتد. مغز بسرعت از عادت‌هایش دست نمی‌کشد”.