دلواپسان مد تخت های بیمارستان را پر می کنند

از همان روزهای اول شروع اپیدمی کرونا در ایران و دیگر مناطق جهان، حافظان سلامت و نهادهای مسئول به منظور پیشگیری از سرایت بیماری با هشدارهای جدی مردم را به رعایت نکات بهداشتی فراخوانده اند و این هشدارها آنقدر زیاد و هرروزه شده که بسیاری از مردم را به استرس انداخته و آنها را دچار نوعی وسواس کرده است.
این هشدارهای هر روزه، باعث تغییری اساسی در رفتارهای جمعی نسبت به استفاده از اقلام بهداشتی همچون ماسک ومواد ضد عفونی و غیره شد و به نوعی بازار این کالاها را داغ نمود تا در اندک زمانی به کالاهای پرمصرف بازار بدل شوند و حتی در ابتدا با قحطی آنها نیز مواجه شدیم.
در میان این انبوه درخواست ها، عده ای از وضعیت پیش آمده استفاده یا به نوعی سوء استفاده کرده و این سوژه را به سمت ساختن مدی جدید و تازه سوق دادند.
استفاده از ماسک هایی با شکل ها و طرح های گوناگون، عینک های خاص و عجیب و صفحه تلقی شیشه ای به نام شیلد که بیشتر از این که جنبه بهداشتی داشته باشد، جنبه مدل سازی و جلب توجه به خود گرفته بود؛ به وفور در سطح شهرها گسترش پیدا کردند.
اگر هنگام عبور از سطح خیابان های شهر به خصوص قسمت های بالای شهر، با دقت بیشتری به دور وبرتان نگاه کرده باشید.
حتما شاهد تغییراتی در ظاهر برخی شهروندان بوده اید. این روزها، دیگراستفاده همزمان از ماسک، دستکش، شیلد یا همان محافظ و یا عینک امری طبیعی دیده می شود. وسایلی که شاید استفاده همزمان از آنها چندان هم ضروری و موردنیاز نباشد، اما چون مد روز است، اشکالی ندارد و تازه کلاس هم دارد!
بر عکس روزهای اول همه گیری کرونا که در جستجوی ماسک و دستکش به هر داروخانه و فروشگاهی می رفتیم و اکثرا! با جواب نداریم مواجه می شدیم، حالا ماسک و دستکش و مواد ضدعفونی را حتی از لباس فروشی های خیابان هم می توانیم بخریم! آن هم مد روزش را که به ست لباس و کیف مان بیاید.
در تمام هشدارهای بهداشتی و در تمام گزارش هایی که از سوی سازمان بهداشت جهانی و وزارت بهداشت اعلام می شود، روش سرایت ویروس به طور دقیق اعلام و مشخص شده است و مهمترین آنها ممانعت از خروج از منزل و حفظ فاصله فیزیکی می باشد ولی افراد همه هشدارها را نادید گرفته و به خاطر مدسازی به دنبال خرید اقلامی هستند که گاها استفاده از آنها ضرورتی ندارد.
به طوریکه خانم ها و آقایانی را می بینیم که برند کیف و کفش خود را با طرح روی ماسک ست کرده اند و شیلد و دستکش و همه وسایل را استفاده کرده اند، اما در کجا؟ وسط یک بوتیک ایستاده و در حال انتخاب رنگ لباس برای خرید هستند. خریدی که ممکن است در این شرایط اصلا واجب نباشد.
قصه کرونا در ایران از آنجا شروع شد که در روزهای اول اپیدمی در اسفندماه، خیلی از مردم آن را جدی نگرفته و حتی با ساختن جک و شوخی آن را به مسخره می گرفتند. اگر نگاهی به عکس های به جا مانده از آن دوران بیندازیم ، شب عیدی را می بینیم شلوغ و پر رفت وآمد. درست در همان زمان کشورهای دیگر شروع به انجام محدودیت ها و قرنطینه ها کرده بودند و بیشتر مردم هم با جدیت این موضوع را رعایت می کردند.
مدتی از ورود این مهمان شب عیدی نگذشته بود که تازه مردم به خود آمدند و آمار و ارقام مبتلایان و فوتی ها تازه برایشان ملموس و واقعی به نظر رسید. در واقع اگر آن دسته افرادی که نهایت بی مسئولیتی خود را نشان داده و در روزهای اول سال راهی جاده و سفر شدند را فاکتور بگیریم، بیشتر مردم از ترس جان خانه نشین شدند و خلوتی شهر در اوج نگرانی های این ویروس، لااقل خوشحال کننده بود که مردم فرهنگ رعایت قوانین و هنجارها را پیدا کرده اند.
از آنجایی که در کشوری زندگی می کنیم که مسئولانش از رییس جمهور گرفته تا خوش نشینان بهارستان و کابینه و … همه علاقه زیادی به خواب دارند، در این برهه هم گویی، خوابی عمیق آنها را فرا گرفته و گه گاهی خمیازه کشان چشم گشوده و تصمیماتی میگیرند که ذره ای نتایج مفید به همراه ندارد. نمونه این موضوع، پاک کردن صورت مسئله ای به نام قرنطینه اجباری و نام گذاری فاصله اجتماعی به جای آن تا بگویند به به ما یک طرح جدید ابداع کردیم.
حال این طرح اصلا تاثیرگذار بوده یا نه بماند، اما از مسئولان بگذریم خود مردم هم دلشان گویی به حال خودشان نمی سوزد و انگار منتظر بودند که اعلام شود فروشگاه ها بازگشایی شده و شال و کلاه کرده و راهی خیابان ها شوند تا مبادا آن لباس و کیف و کفش جذاب را از دست بدهند و از مد جا بمانند. حال همین مردم برای خروج از منزل تمام ابزار و وسایل پیشگیری را استفاده کرده و راهی خیابان می شوند، ولی همان فاصله اجتماعی را که اصل قضیه است، رعایت نمی کنند و در مکان های همگانی به خرید مشغولند و به نوعی زندگی عادی خود را می کنند.
آری، متاسفانه هنوز بعضی از مردم ما مسئله اصلی که همان حفظ سلامتی است را جدی نگرفته اند و تنها به بهانه پیشگیری، فرصتی را بدست آورده اند تا با استفاده از انواع وسایل غیر ضروری همگام مد روز شوند و با ست ماسک و عینک و روسری از قافله خودنماها عقب نیفتند.
شاید این همشهریان خوبمان می فهمیدند که اگر روزی مبتلا به کرونا شوند، آن ظاهر و آن ست کردن ها، دیگر اهمیتی ندارد و در نهایت با یک گان بهداشتی یا لباس استریل بیمارستان روی تخت، دیگر نمی توانند به مد و ظاهر فکر کنند.