مثل اینکه دیگر بنی آدم ز یک گوهر نیستند

مردم ایران به پهنای تاریخ، ارزش زیادی به برگزاری آیین و سنت های باستانی قایل هستند و این نیکو شمرده میشود. قبول دارم که در این وضعیت روحی، برگزاری محفلی شاد و دورهم بودن و ساعاتی خوش بودن بد نیست، اما مسایلی که آزاردهنده به شمار میرود تشریفات بی لزوم واغراق آمیز است.
اگر در روز شب یلدا، سری به گل فروشی ها میزدید میتوانستید موج این تشریفات را از نزدیک نظاره کنید.
سبد میوه ها و آجیل های گرانبها که به گلهایی قیمتی تر مزین میشد.
خنچه های عروس و داماد هایی که در صفحات مجازی به اشتراک گذاشته شد و بیشتر شبیه نمایشگاه لباس و مد بود تا خنچه. از لباس زیر گرفته تا انواع و اقسام پالتو و کفش و سرویس جواهرات.
بله، قبول داریم که هر که بامش بیش، برفش بیشتر اما آیا اشتراک این موارد در حالیکه تازه عروس و داماد های زیادی حتی در اندوه دسته گلی بودند، شایسته است؟
همین کارها میشود که برای نمایش جهیزیه عروس حتی توالت و آفتابه را هم تزیین میکنیم و مرغ ها ی درسته را در فریزر عروس خانم، روبان میبندیم که بقیه بتوانند تماشا کنند.
همین روال را داریم که عکس میز غذاهایمان را در فضای مجازی به اشتراک میگذاریم و سینی های پر از ماهیچه و انواع پلو وچلو را در معرض دید کسانی قرار میدهیم که از فشار نداری، ماه هاست لب به گوشت نزده اند.
این گونه میشود که لباسهای مارک را تبلیغ میکنیم و برای خرید یک بلوز مارک مبالغ هنگفت میپردازیم و سرو دست میشکنیم تا ما زودتر آن را بخریم.کل فضای مجازی ما شده است نمایش توان مادی و تشریفاتی مان.
تشریک لحظات خاطره انگیز و غم و شادی در این فضا ها میتواند، خوشایند باشد اما نمایش برتری مادی نکوهیده است.
کاش به جای این همه نمایش تشریفات و مارک و تزیین کمی در صدد نشر موضوع یک کتاب و مطالب مفید و انعکاس دردهای جامعه و چاره اندیشی برای آن بودیم اما افسوس که هر روز شاهد تشریفات بیشتر و بیشتر در همه امور هستیم .
از مراسم های آنچنانی ویارانه و بی بی شاور تا آرایش های سلطنتی اتاق نوزاد و بعد هم تولد ها و مهمانی های پر زرق و برق.
اگر دل ما به حال خود ما نسوزد دل هیچ کس به حالمان نخواهد سوخت. بیایید تشریفات را کمتر و همدلیها را بیشتر کنیم.